İsviçre Alpleri’nin İtalyanca konuşulan bölgesinden bu pastoral köy, karbon nötr olma konusunda bir başlangıç yaptı.
Ülkenin Bavona Vadisi 12 mezraya ev sahipliği yapıyor. Bunlardan 11’i hiç elektrik şebekesine bağlanmadı.
Bazı evlerde 1980’lerden beri güneş panelleri bulunurken, diğer sakinler elektrik yerine gaz kutularına, mumlara ve kandillere güveniyor.
Sonlerto mezrasında yaşayan Bice Tonini, “Bugün elektrik de dahil olmak üzere çok fazla atık, her yerde çok fazla ışık görüyorum. Ama burada değil, çünkü burada her şey karanlık, sokak lambası bile yok” diyor.
Cevio’nun eski belediye meclis üyesi ve vadi sakini Romano Dadò’ya göre, kışlar genellikle sert geçer, ancak bazı bölge sakinleri elektriksiz daha basit bir yaşamı takdir ediyor.
“Bizim için pek çok şeyin tüketimini azaltmak bir sorun değil, yine de böyle yaşamayı biliyoruz!”
Bavona Vadisi, İsviçre’nin İtalyanca konuşulan bölgesindedir.
Yakındaki barajlara rağmen, köy çoğunlukla şebekeden uzakta. Bunun nedeni, sakinlerinin hiçbir zaman ona bağlanmak için yeterli paraya sahip olmamasıdır.
Bölgenin hidroelektrik santrallerinden elde edilen elektrik, bunun yerine, bu altyapıyı oluşturmak için finansal olanaklara sahip olan İsviçre’nin Almanca konuşulan bölgelerine gönderiliyor.
İşletme sahipleri, enerji eksikliğinin turizme açılmalarını engellediğini söylüyor. Vadinin zorlu koşulları, nüfusunun yavaş yavaş 500’den 50’nin altına düşmesine neden oldu.
Vadideki birkaç restorandan birinin yazarı ve sahibi Martino Giovantina, “Güneş panelleri kısmi bir çözüm” diyor.
Giovanettina, elektrik eksikliğinin yanı sıra eski binaları yenilemek için katı kuralların vadinin nüfusunu azaltmaya ve komşu vadilerin yaptığı gibi turizme dönüşmek yerine onu geçmişin bir açık hava “müzesine” dönüştürmesine katkıda bulunduğuna inanıyor.
Bavona Vadisi’nde, son mezradan barajlara kadar bir teleferik dışında turistler için hiçbir düzen yokken, bölgede karavanların park etmesi yasaklandı.
2020 İsviçre Edebiyat Ödülü sahibi Doris Femminis, vadide büyüdü ve 20’li yaşlarında keçi yetiştirdi. Şimdi kitaplarında Bavona Vadisi’nin hikayesini anlatıyor.
Şimdi İsviçre’nin batısındaki Jura dağlarında yaşıyor ve iki ayda bir bu “kişinin çocukluğunun harika yerine” dönüyor.
Ülkenin Bavona Vadisi 12 mezraya ev sahipliği yapıyor. Bunlardan 11’i hiç elektrik şebekesine bağlanmadı.
Bazı evlerde 1980’lerden beri güneş panelleri bulunurken, diğer sakinler elektrik yerine gaz kutularına, mumlara ve kandillere güveniyor.
Sonlerto mezrasında yaşayan Bice Tonini, “Bugün elektrik de dahil olmak üzere çok fazla atık, her yerde çok fazla ışık görüyorum. Ama burada değil, çünkü burada her şey karanlık, sokak lambası bile yok” diyor.
Cevio’nun eski belediye meclis üyesi ve vadi sakini Romano Dadò’ya göre, kışlar genellikle sert geçer, ancak bazı bölge sakinleri elektriksiz daha basit bir yaşamı takdir ediyor.
“Bizim için pek çok şeyin tüketimini azaltmak bir sorun değil, yine de böyle yaşamayı biliyoruz!”
Bavona Vadisi, İsviçre’nin İtalyanca konuşulan bölgesindedir.
Yakındaki barajlara rağmen, köy çoğunlukla şebekeden uzakta. Bunun nedeni, sakinlerinin hiçbir zaman ona bağlanmak için yeterli paraya sahip olmamasıdır.
Bölgenin hidroelektrik santrallerinden elde edilen elektrik, bunun yerine, bu altyapıyı oluşturmak için finansal olanaklara sahip olan İsviçre’nin Almanca konuşulan bölgelerine gönderiliyor.
İşletme sahipleri, enerji eksikliğinin turizme açılmalarını engellediğini söylüyor. Vadinin zorlu koşulları, nüfusunun yavaş yavaş 500’den 50’nin altına düşmesine neden oldu.
Vadideki birkaç restorandan birinin yazarı ve sahibi Martino Giovantina, “Güneş panelleri kısmi bir çözüm” diyor.
Giovanettina, elektrik eksikliğinin yanı sıra eski binaları yenilemek için katı kuralların vadinin nüfusunu azaltmaya ve komşu vadilerin yaptığı gibi turizme dönüşmek yerine onu geçmişin bir açık hava “müzesine” dönüştürmesine katkıda bulunduğuna inanıyor.
Bavona Vadisi’nde, son mezradan barajlara kadar bir teleferik dışında turistler için hiçbir düzen yokken, bölgede karavanların park etmesi yasaklandı.
2020 İsviçre Edebiyat Ödülü sahibi Doris Femminis, vadide büyüdü ve 20’li yaşlarında keçi yetiştirdi. Şimdi kitaplarında Bavona Vadisi’nin hikayesini anlatıyor.
Şimdi İsviçre’nin batısındaki Jura dağlarında yaşıyor ve iki ayda bir bu “kişinin çocukluğunun harika yerine” dönüyor.