Güney Brezilya’nın Parana eyaletindeki Nova Santa Rosa kasabası, iyi evleri ve bakımlı bahçeleri ile yeterince müreffeh.
Ama onu temiz ve düzenli tutan işçilerin çoğu devletin diğer tarafını temsil ediyor. Yoksul yerli halk, genellikle köylerinden saatlerce uzakta, burada sıradan işler yapmak zorunda kalıyor.
Daniela Acosta öğretmenlik eğitimi aldı ancak bu alanda iş bulamadı. Şimdi kurs ücretlerinden pay çıkarmak için bir tavuk mezbahasında çalıştığını söylüyor.
Daniela, “Burada, şehirde bile hoş karşılanmamız zor,” dedi. Temel gıda sepetini istemeye bile utanıyoruz çünkü ‘Bir şeyler almak için çalışmak zorundasın’ diyorlar.
Bölgedeki yerli halkın çoğu Guaira belediyesinde yaşıyor.
Durumları, Pazar günü ikinci tur seçimlerle karşı karşıya kalan aşırı sağcı Başkan Jair Bolsonaro’nun yönetimi altındaki Brezilya’daki birçok yerli topluluğunkine benziyor.
Dört yıl önce, korunan yerli çekincelere “bir santimetre daha” izin vermeyeceğine söz vererek iktidara geldi.
Böyle bir koruma olmaksızın insanlar, endüstriyel ölçekte tarıma yer açmak için genellikle atalarının topraklarından ayrılmaya zorlanırlar.
Ava Guarani gibi yerli topluluklar, Parana eyaletindeki istenmeyen toprakların artıkları üzerinde açlık ve umutsuzluk içinde yaşamaya indirgendi.
Avá-Guarani lideri Şef Inácio Martins, “Çok üzücü, açlık şaka değil. İşte aç gidiyoruz” dedi. “Tembel olduğumuzdan ya da çalışmak istemediğimizden değil. Gerçekten çalışacak, ekecek, yiyecek üretecek yerimiz yok. Burada çok az alan var. Marangatu’da her şey taş, ekilecek arazi yok.”
Martins, Pazar günü kim seçilirse seçilsin bir şeylerin değişeceğine dair çok az umudunun olduğunu söylüyor.
“Kayınpederim öldüğünde 100 yaşın üzerindeydi ve rezervasyonumuzu yaptırmayı başaramadı. 60’a yaklaşıyorum ve göreceğimi de sanmıyorum” diyor.
Ülkenin Sosyo-Çevre Enstitüsü’ne göre, Brezilya’da tanımlanan 725 Yerli topraklarından yaklaşık üçte biri hala çekince olarak resmi olarak tanınmayı bekliyor.
Ama onu temiz ve düzenli tutan işçilerin çoğu devletin diğer tarafını temsil ediyor. Yoksul yerli halk, genellikle köylerinden saatlerce uzakta, burada sıradan işler yapmak zorunda kalıyor.
Daniela Acosta öğretmenlik eğitimi aldı ancak bu alanda iş bulamadı. Şimdi kurs ücretlerinden pay çıkarmak için bir tavuk mezbahasında çalıştığını söylüyor.
Daniela, “Burada, şehirde bile hoş karşılanmamız zor,” dedi. Temel gıda sepetini istemeye bile utanıyoruz çünkü ‘Bir şeyler almak için çalışmak zorundasın’ diyorlar.
Bölgedeki yerli halkın çoğu Guaira belediyesinde yaşıyor.
Durumları, Pazar günü ikinci tur seçimlerle karşı karşıya kalan aşırı sağcı Başkan Jair Bolsonaro’nun yönetimi altındaki Brezilya’daki birçok yerli topluluğunkine benziyor.
Dört yıl önce, korunan yerli çekincelere “bir santimetre daha” izin vermeyeceğine söz vererek iktidara geldi.
Böyle bir koruma olmaksızın insanlar, endüstriyel ölçekte tarıma yer açmak için genellikle atalarının topraklarından ayrılmaya zorlanırlar.
Ava Guarani gibi yerli topluluklar, Parana eyaletindeki istenmeyen toprakların artıkları üzerinde açlık ve umutsuzluk içinde yaşamaya indirgendi.
Avá-Guarani lideri Şef Inácio Martins, “Çok üzücü, açlık şaka değil. İşte aç gidiyoruz” dedi. “Tembel olduğumuzdan ya da çalışmak istemediğimizden değil. Gerçekten çalışacak, ekecek, yiyecek üretecek yerimiz yok. Burada çok az alan var. Marangatu’da her şey taş, ekilecek arazi yok.”
Martins, Pazar günü kim seçilirse seçilsin bir şeylerin değişeceğine dair çok az umudunun olduğunu söylüyor.
“Kayınpederim öldüğünde 100 yaşın üzerindeydi ve rezervasyonumuzu yaptırmayı başaramadı. 60’a yaklaşıyorum ve göreceğimi de sanmıyorum” diyor.
Ülkenin Sosyo-Çevre Enstitüsü’ne göre, Brezilya’da tanımlanan 725 Yerli topraklarından yaklaşık üçte biri hala çekince olarak resmi olarak tanınmayı bekliyor.