Çin’deki etnik kümelerin en kalabalık nüfusa sahip olanlarından biri olan Tujialar, sahip olduğu tuhaf gelenekleriyle biliniyor. Özellikle düğünle alakalı gelenekleri bir çok ilgi cazibeli.
Tujia’lara göre bir bayan gelin olacağı vakit, aile konutundan çıktığı için kesinlikle ağlamak zorunda.
Hatta bu o kadar önemli bir şey ki, ne kadar hoş ağlarsa o kadar zeki ve hoş özelliklere sahip olduğu düşünülüyor.
Geleneğin tuhaf noktası, gelinin düğünden bir ay evvel ağlamaya başlaması.
Bir ay evvelinde başlamak kaydıyla gelin, 30 günün her gecesi 1 saat ağlamak zorunda. Geline 10. günden itibaren annesi de katılıyor. 20. günden itibaren de kız kardeşler, teyzeler, halalar da katılmak suretiyle düğün gününe kadar bu seremoni devam ediyor.
Düğünden bir gün evvel komşularından 8 bekar kız ve gelinin ailesi, gelinin ailesinin konutunda daima birlikte müzikler seslendiriyor. Sabaha kadar süren bu müzik söyleme seremonisi esnasında da gelin olacak genç kız 10 sefer ağlamak zorunda. Ağladığı sayı kadar önüne yemek tabağı koyuluyor. 10 tabak yemek olana kadar ağlayan genç kızın önünden tabaklar ondan sonrasında birer birer bir ortaya geliyor.
Gelenekle ilgili bir tuhaf nokta da, ağlamanın olağan bir ağlama olmaması. Seremoniye katılan herkes sesli bir biçimde müzik söyleyerek ağıta benzeri bir biçimde ağlıyor. Bu seremoniye bu kadar değer vermelerinin niçini, gelin olacak genç kızın düğüne kadar bütün mutsuzluğunu bitirip ömrünün devamını huzurlu ve sevinç içerisinde geçireceğine inanmaları.
Gelin devamlı ağlıyor değil. Ağlamadığı vakit içinder da oluyor. Ağlamadığı vakit içinder da, gelinin annesi gelini ağlayana kadar dövüyor.
Düğün geleneklerinden biri de gelinin, kendisini damatla tanıştıran şahsa küfür etmesi. Bunun niçini ise, “üç kural ve dört erdem”e bakılırsa gelinin evliliği üzerinde kelam sahibi olmaması. Gelin, çöpçatanlık yapan şahsa ağız dolusu küfür ve hakaret ederek öfkesini atıyor. Şayet bu seremoni yaşanmazsa çöpçatanın lanetli olacağını düşünüyorlar.
Tujia’lara göre bir bayan gelin olacağı vakit, aile konutundan çıktığı için kesinlikle ağlamak zorunda.
Hatta bu o kadar önemli bir şey ki, ne kadar hoş ağlarsa o kadar zeki ve hoş özelliklere sahip olduğu düşünülüyor.
Geleneğin tuhaf noktası, gelinin düğünden bir ay evvel ağlamaya başlaması.
Bir ay evvelinde başlamak kaydıyla gelin, 30 günün her gecesi 1 saat ağlamak zorunda. Geline 10. günden itibaren annesi de katılıyor. 20. günden itibaren de kız kardeşler, teyzeler, halalar da katılmak suretiyle düğün gününe kadar bu seremoni devam ediyor.
Düğünden bir gün evvel komşularından 8 bekar kız ve gelinin ailesi, gelinin ailesinin konutunda daima birlikte müzikler seslendiriyor. Sabaha kadar süren bu müzik söyleme seremonisi esnasında da gelin olacak genç kız 10 sefer ağlamak zorunda. Ağladığı sayı kadar önüne yemek tabağı koyuluyor. 10 tabak yemek olana kadar ağlayan genç kızın önünden tabaklar ondan sonrasında birer birer bir ortaya geliyor.
Gelenekle ilgili bir tuhaf nokta da, ağlamanın olağan bir ağlama olmaması. Seremoniye katılan herkes sesli bir biçimde müzik söyleyerek ağıta benzeri bir biçimde ağlıyor. Bu seremoniye bu kadar değer vermelerinin niçini, gelin olacak genç kızın düğüne kadar bütün mutsuzluğunu bitirip ömrünün devamını huzurlu ve sevinç içerisinde geçireceğine inanmaları.
Gelin devamlı ağlıyor değil. Ağlamadığı vakit içinder da oluyor. Ağlamadığı vakit içinder da, gelinin annesi gelini ağlayana kadar dövüyor.
Düğün geleneklerinden biri de gelinin, kendisini damatla tanıştıran şahsa küfür etmesi. Bunun niçini ise, “üç kural ve dört erdem”e bakılırsa gelinin evliliği üzerinde kelam sahibi olmaması. Gelin, çöpçatanlık yapan şahsa ağız dolusu küfür ve hakaret ederek öfkesini atıyor. Şayet bu seremoni yaşanmazsa çöpçatanın lanetli olacağını düşünüyorlar.