Bu hikayeye başlamak için öncelikle çalışma barışının ne olduğunu sormakta fayda var. Bu, mutlaka anlaşmazlıkların olmadığı anlamına gelmez, çünkü bunlar her türlü müzakerenin doğasının bir parçasıdır. Dolayısıyla çalışma barışı, herhangi bir şirketin işleyişinin sürekliliğini sağlayacak şekilde üretim ve emek faktörleri arasındaki dengedir; Bunu başarmak için uzlaşmaya yol açacak bir müzakere gereklidir.
Gerçekte Meksika'da çalışma barışı tam olarak ifade edilmemiştir.
Eski günlerde işçi-yönetim ilişkileri, müzakerelerin mercek altına alınmadığı ve anlaşmaların sendika liderleri ile şirket avukatları arasında doğrudan anlaşma yoluyla sağlandığı yazılı olmayan kurallara dayanıyordu. Tarihin eski hikayeleri, ciddi ve şakacı bir şekilde, düzenlemelerin bir barın barında veya lüks bir restoranda yemek sırasında gerçekleştiğini anlatırdı. Yani iş 'fetihleri', birkaç içki, tuz ve abartılı bir yemekle elde ediliyordu.
Birkaç yıl öncesine kadar mutlu çalışma barışı, kargaşayı kontrol altında tutan başka bir unsurdan daha yararlanıyordu: koruma sözleşmeleri. Böylece, aniden, sözde bir sendika lideri, işçilere sözde temsilcilik sağlayacak bir sözleşmeyi, onların haberi bile olmadan 'satmak' için şirketin kapısını çaldı. O, hiç kimsenin şirkete gelip çalışanlar adına dava açmayacağına dair söz veren bir tür sözleşmeli satıcıydı. Böylece patron, 'lider' parayla dolu bir şilte üzerinde uyurken ve işçiler, şirketinde kırmızı ve siyah bayrakların asla görünmeyeceğini düşünerek rahat edebilirdi, peki teşekkürler.
Şu anda, 2019 çalışma reformu sonucunda işler değişti. Sendika liderleri artık çalışmak zorunda ve koruma sözleşmelerinin sonu 1 Mayıs 2023'te gerçekleşti. Bugün liderlerin meslektaşlarını meşruiyete ikna etmeleri ve böylece onları temsil etmeleri gerekiyor.
Bu yeniden yapılanma aynı zamanda Meksika sendikacılığındaki kontrolleri de yeniden düşünmek anlamına geliyor. Yıllardır işçi-yönetim ilişkilerinin büyük bir kısmını kontrol altında tutan CTM artık bir güç faktörü değil. Ceset olmasalar da İşçi Kongresi ve diğer eski sendika temsilcilikleri de tarihin bir parçası. Şimdi çok sayıda bağımsız sendika var, ancak eğer mesele sendikacılığın yeni fiili gücünü Dördüncü Dönüşüm olarak adlandırılan zamanlara yerleştirmek olsaydı, bu pozisyon Meksika İşçi ve Çalışanları Özerk Konfederasyonu (CATEM) tarafından üstlenilirdi. ), Senatör Pedro'nun liderliğinde bunu yapıyorsunuz.
Araştırma ve Çalışma İstatistikleri Genel Müdürlüğü'ne göre, STPS'in Federal Uzlaştırma ve Tahkim Kurulu ile Federal Uzlaştırma ve Çalışma Kayıt Merkezi'nden alınan bilgilere göre, son 24 yılın en kritik yılı, 55 grevin kırıldığı 2006 oldu. dışarı. . Mevcut altı yıllık dönemde rakamlar inişli çıkışlı bir tempoyu gösteriyor: 2019'da 9 grev rapor edildi, 2020'de olduğu gibi 2021'de de 2 grev kaydedildi, ancak son iki yılda bu rakam 2022'de 12'ye yükseldi. 2023'te 13.
Ancak şu anda öngörülemeyen ve çalışma barışını bir bakıma çamurlu zemine oturtan bir olay yaşanıyor. Sarkaç şimdi diğer uca doğru sallandı: şu anda işgücü talepleri arttı, maaş artışları ve diğer sosyal haklar talepleri öylesine arttı ki, birçok şirket bu talepleri finansal olarak karşılayamama riskiyle karşı karşıya kaldı ve sonuç olarak, grevlerin patlak vermesini önleyecek konumda olmak.
Bu panoramanın altında bu hikâye biri iyi biri kötü iki haber sunuyor. İyi haber şu ki, sendikalar bugün daha önce sahip olmadıkları işçi temsilinden elde edilen güce sahipler; İşçilerin söz hakkı ve oyu var. Kötü haber ise şirketlerin taleplerini karşılayabilecek finansal koşullara sahip olmadıklarını iddia etmeleri.
Müzakerelerdeki ruh halini değiştiren birçok faktör var, ancak çoğu durumda baskın olan bir faktör var: 2018'den bu yana her yıl asgari ücret %20 arttı. Bu durumla karşı karşıya kalan birçok sendika, tüm maaş aralıkları için yıllık %20 oranında zam talep ediyor; Yani asgari ücretteki artışın yüzde 20 olduğu dikkate alındığında, aynı oranın genel maaşlara da verilmesi durumu müzakerelerin büyük bir kısmını sekteye uğratıyor.
Gerçekte Meksika'da çalışma barışı tam olarak ifade edilmemiştir.
Eski günlerde işçi-yönetim ilişkileri, müzakerelerin mercek altına alınmadığı ve anlaşmaların sendika liderleri ile şirket avukatları arasında doğrudan anlaşma yoluyla sağlandığı yazılı olmayan kurallara dayanıyordu. Tarihin eski hikayeleri, ciddi ve şakacı bir şekilde, düzenlemelerin bir barın barında veya lüks bir restoranda yemek sırasında gerçekleştiğini anlatırdı. Yani iş 'fetihleri', birkaç içki, tuz ve abartılı bir yemekle elde ediliyordu.
Birkaç yıl öncesine kadar mutlu çalışma barışı, kargaşayı kontrol altında tutan başka bir unsurdan daha yararlanıyordu: koruma sözleşmeleri. Böylece, aniden, sözde bir sendika lideri, işçilere sözde temsilcilik sağlayacak bir sözleşmeyi, onların haberi bile olmadan 'satmak' için şirketin kapısını çaldı. O, hiç kimsenin şirkete gelip çalışanlar adına dava açmayacağına dair söz veren bir tür sözleşmeli satıcıydı. Böylece patron, 'lider' parayla dolu bir şilte üzerinde uyurken ve işçiler, şirketinde kırmızı ve siyah bayrakların asla görünmeyeceğini düşünerek rahat edebilirdi, peki teşekkürler.
Şu anda, 2019 çalışma reformu sonucunda işler değişti. Sendika liderleri artık çalışmak zorunda ve koruma sözleşmelerinin sonu 1 Mayıs 2023'te gerçekleşti. Bugün liderlerin meslektaşlarını meşruiyete ikna etmeleri ve böylece onları temsil etmeleri gerekiyor.
Bu yeniden yapılanma aynı zamanda Meksika sendikacılığındaki kontrolleri de yeniden düşünmek anlamına geliyor. Yıllardır işçi-yönetim ilişkilerinin büyük bir kısmını kontrol altında tutan CTM artık bir güç faktörü değil. Ceset olmasalar da İşçi Kongresi ve diğer eski sendika temsilcilikleri de tarihin bir parçası. Şimdi çok sayıda bağımsız sendika var, ancak eğer mesele sendikacılığın yeni fiili gücünü Dördüncü Dönüşüm olarak adlandırılan zamanlara yerleştirmek olsaydı, bu pozisyon Meksika İşçi ve Çalışanları Özerk Konfederasyonu (CATEM) tarafından üstlenilirdi. ), Senatör Pedro'nun liderliğinde bunu yapıyorsunuz.
Araştırma ve Çalışma İstatistikleri Genel Müdürlüğü'ne göre, STPS'in Federal Uzlaştırma ve Tahkim Kurulu ile Federal Uzlaştırma ve Çalışma Kayıt Merkezi'nden alınan bilgilere göre, son 24 yılın en kritik yılı, 55 grevin kırıldığı 2006 oldu. dışarı. . Mevcut altı yıllık dönemde rakamlar inişli çıkışlı bir tempoyu gösteriyor: 2019'da 9 grev rapor edildi, 2020'de olduğu gibi 2021'de de 2 grev kaydedildi, ancak son iki yılda bu rakam 2022'de 12'ye yükseldi. 2023'te 13.
Ancak şu anda öngörülemeyen ve çalışma barışını bir bakıma çamurlu zemine oturtan bir olay yaşanıyor. Sarkaç şimdi diğer uca doğru sallandı: şu anda işgücü talepleri arttı, maaş artışları ve diğer sosyal haklar talepleri öylesine arttı ki, birçok şirket bu talepleri finansal olarak karşılayamama riskiyle karşı karşıya kaldı ve sonuç olarak, grevlerin patlak vermesini önleyecek konumda olmak.
Bu panoramanın altında bu hikâye biri iyi biri kötü iki haber sunuyor. İyi haber şu ki, sendikalar bugün daha önce sahip olmadıkları işçi temsilinden elde edilen güce sahipler; İşçilerin söz hakkı ve oyu var. Kötü haber ise şirketlerin taleplerini karşılayabilecek finansal koşullara sahip olmadıklarını iddia etmeleri.
Müzakerelerdeki ruh halini değiştiren birçok faktör var, ancak çoğu durumda baskın olan bir faktör var: 2018'den bu yana her yıl asgari ücret %20 arttı. Bu durumla karşı karşıya kalan birçok sendika, tüm maaş aralıkları için yıllık %20 oranında zam talep ediyor; Yani asgari ücretteki artışın yüzde 20 olduğu dikkate alındığında, aynı oranın genel maaşlara da verilmesi durumu müzakerelerin büyük bir kısmını sekteye uğratıyor.