24 Şubat sabahı erken saatlerde, Natalie VikhrovPutin’in konuşmasının sonunu yakalamak için televizyonu açtı.
Dakikalar sonra uzaktan gelen patlama seslerini duydu.
“Bütün gece biraz alaylıydı, bir şeyler olacağını hissedebiliyordunuz” dedi.
Vikhrov, ülkelerini parçalayan savaş hakkında haber yapmak için bombalara ve kurşunlara göğüs geren yüzlerce Ukraynalı gazeteciden biri.
Serbest yazarken, insan haklarına ve marjinal gruplara, özellikle de Ukrayna’nın LGBT topluluğuna odaklanıyor ve cephe hattının kenarında yaşayan insanlardan hikayeler toplamaya çalışıyor.
“Bazen çok duygusal oldu” dedi. “Bombardımana alışırsın ve ne olmaz, ama kişisel hikayeler değil”.
“Seni gerçekten etkileyen bazı anlar vardır.”
Vikhrov, oğlunun orduya katıldıktan sonra hayatında yanlış yaptığı herhangi bir şey için özür dilemek için onu aradığı, ölebileceğini bildiği veya ailelerin sınırda vedalaşmasını izlediği, muhtemelen birbirlerini asla görmediği bir anneyle konuştuğunu hatırlıyor. Yeniden.
“Birisi yeterince rahat olduğunda ve hikâyesini paylaşmaya istekli olduğunda, bu yaşamı şekillendiren bir deneyimdir.”
“O kişinin bana güvenmeye istekli olduğu için her zaman çok minnettarım.”
‘İnsanların farklı yönlerini görüyorsunuz’
Hayatının ilk sekiz yılını Kharkiv’de geçiren Vikhrov, Avustralya’da büyüdü, ancak 2014’te çatışmalar başlayınca memleketi Ukrayna’ya dönmeye karar verdi.
Bu yıl topyekun savaşın patlak vermesinden bu yana, insanların farklı bir yüzünü gördü.
“Çok fazla birlik oldu. Görmek dokunaklı. İnsanlar gerçekten bir araya geldi ve birbirlerine yardım ettiler”.
“Savaş pek çok engeli yıktı”.
Yine de Vikhrov, Ukrayna’da “gözden kaçan” pek çok sorun olduğunu söyledi.
“Zaten savaştan önce, bazı dışlanmış seslerin duyulması zordu. Şimdi neredeyse hiç dikkat çekmiyorlar.”
‘Savaş gerçeğimiz oldu’
Alya ShandraEuromaidan Press’in yazı işleri müdürü, savaşa “korkunç bir şekilde” alıştığını söylüyor.
Rusya’nın Bucha ve Izium’daki işgalinin ardından yaşanan korkunç olaylarla ilgili haber yapan Shandra, “kurtarılmış bölgelerde toplu mezarlar ve işkence odaları beklemeye alıştık” dedi.
“Artık savaş ve kayıp her yanımızda,” dedi. “Yeni korkumuza bu kadar kolay adapte olmamız şaşırtıcı”.
Dünyanın da buna uyum sağlaması ve savaşı olağan bir şey olarak görmesi rahatsız edici” dedi.
“Haber yaptığımız şeyler giderek daha az ilgi uyandırıyor çünkü savaş olağan, olağan bir şey haline geldi.”
4 Nisan 2022’de Ukrayna’nın Kiev kentine yakın Motyzhyn köyünde köy sakinlerinin ve köy muhtarı ve ailesinin toplu mezarı
Shandra, Rusya’nın Kırım yarımadasını işgal ettiği ve yasa dışı bir şekilde işgal ettiği 2014 yılından beri ülkesinde dökülen kanları haber yapıyor.
Shandra “bugün Ukrayna’daki herkesin savaşın bir parçası olduğu” konusunda ısrar etse de, o ve Euromadian’ın gazeteci ekibi her gün Rusya’nın neden olduğu “disfonksiyon” hakkında haber yapmaya çalışıyor.
“2014’ten başlayarak, gazeteci olmanın ne kadar önemli olduğunun çok iyi farkındaydık. Rus propagandasını inceliyor ve çürütüyorduk, sadece gerçeği dünyaya aktarıyorduk.
“Rusya’nın tek yaptığı ülkemizi ve tüm dünyayı bir yığın yalana boğmak.”
“Ukraynalı gazeteciler barışçıl bir ülkede yaşamayı hayal ediyor ve demokrasinin iniş ve çıkışlarını haber yapmayı hayal ediyor”.
“Bunun geleceği zamanı hayal ediyoruz.”
‘Böyle bir kayıp, böyle bir acı’
Yine de işinin temellerini yapmak bile bir meydan okumadır.
Gazeteciler, nerede olurlarsa olsunlar çalışmak için sabit internete ve güce erişime ihtiyaç duyarlar.
Ancak Shandra, işinin özellikle Rus saldırılarının neden olduğu ara sıra meydana gelen kesintiler nedeniyle zorlaştığını söyledi.
Ekim ayında kışın gelmesinden bu yana Rusya, Ukrayna’daki kritik altyapıyı hedef aldı ve zahmetli zaman dilimleri boyunca elektrik ve su kaynaklarını devre dışı bıraktı.
Shandra, “Bütün bunlara rağmen her zamanki gibi çalışmaya devam etmeye çalışıyoruz” diyor. “Ordumuzun kazanması için herkes kendi alanında çalışmaya devam ediyor.”
Bir diğer konu da şu anda gazetecilerin ön cepheye gitmelerinin yasak olması.
Shandra için bu “bilgi karartması” sinir bozucu olsa da, Ukrayna’nın askeri hedefleri gibi hassas bilgileri korumak için anlaşılabilirdi.
Diğerleri, Ukrayna’nın basın üzerindeki denetimleri sıkılaştırma kararını eleştirdi.
Tartışılan yeni yasa tasarısı, tüm medya kuruluşlarını herhangi bir medya kuruluşunu uyarma, para cezası verme ve kapatma yetkisine sahip tek bir devlet organına tabi kılabilir.
Şimdiye kadar Ukrayna, büyük ölçüde gazetecilerin uyguladığı otosansüre güvenerek, röportajları resmi olarak sansürlemedi.
“Biz yanarsak, geriye kim kalır?”
Shandra kişisel olarak parçalandı.
Ailesi savaş nedeniyle ikiye bölünmüş, kızını ve kocasını görmemektedir.
Shandra’nın tanıdığı diğer dört kadın gazeteci, çocuklarını tehlikeden kurtarmak için ülkeyi terk etti.
“Savaşın başında çocuklarla birlikte dört aylığına ülke dışındaydım” dedi. “Ama uzakta olmak çok zordu.”
“Geri dönmek istedim”.
Çatışma, dahil olan herkes için korkunçtur, ancak bir muhabir olarak şiddete ve kan dökülmesine dalma yüksektir. Birçoğu tükenir veya gergin bir şekilde gergin kalır.
Euronews’e konuşan Shandra, “Tükenme ya da yanmama gibi bir seçeneğimiz yok. “Yanırsak ve geriye kim kalır?
“İnsanların hayatlarında sahip oldukları ama bizim şu anda sahip olmadığımız pek çok seçenek var. Şu anda önemli olan tek şey savaşı kazanmak.”
“Bu her şeyi gölgede bırakıyor,” diye ekledi.
Shandra, Facebook beslemesinin artık çatışmada öldürülen tanıdığı insanların adları ve yüzleriyle dolu bir ölüm günlüğüne dönüştüğünü anlattı.
“Bu ülkede herkes hala 24 Şubat’ı yaşıyor. Bu sekiz aya yayılan dev, muazzam bir tarih haline geldi.
“Ülkede hepimizin hayatının değiştiği zamandı. Tüm hayatını, planladığın, güvendiğin her şeyin bir anda terk edildiğini hayal et.”
Yine de Shandra, savaşın kendisini Ukrayna ve halkıyla son derece gururlandırdığını söyledi.
“Artık kendi ülkeme çok daha fazla saygı duyuyorum. Birlikte harikalar yaratıyoruz, birlikte hareket ediyoruz.
Dünyanın en güçlü sözde ikinci ordusunun kıçını tekmeliyoruz” dedi.
Dakikalar sonra uzaktan gelen patlama seslerini duydu.
“Bütün gece biraz alaylıydı, bir şeyler olacağını hissedebiliyordunuz” dedi.
Vikhrov, ülkelerini parçalayan savaş hakkında haber yapmak için bombalara ve kurşunlara göğüs geren yüzlerce Ukraynalı gazeteciden biri.
Serbest yazarken, insan haklarına ve marjinal gruplara, özellikle de Ukrayna’nın LGBT topluluğuna odaklanıyor ve cephe hattının kenarında yaşayan insanlardan hikayeler toplamaya çalışıyor.
“Bazen çok duygusal oldu” dedi. “Bombardımana alışırsın ve ne olmaz, ama kişisel hikayeler değil”.
“Seni gerçekten etkileyen bazı anlar vardır.”
Vikhrov, oğlunun orduya katıldıktan sonra hayatında yanlış yaptığı herhangi bir şey için özür dilemek için onu aradığı, ölebileceğini bildiği veya ailelerin sınırda vedalaşmasını izlediği, muhtemelen birbirlerini asla görmediği bir anneyle konuştuğunu hatırlıyor. Yeniden.
“Birisi yeterince rahat olduğunda ve hikâyesini paylaşmaya istekli olduğunda, bu yaşamı şekillendiren bir deneyimdir.”
“O kişinin bana güvenmeye istekli olduğu için her zaman çok minnettarım.”
‘İnsanların farklı yönlerini görüyorsunuz’
Hayatının ilk sekiz yılını Kharkiv’de geçiren Vikhrov, Avustralya’da büyüdü, ancak 2014’te çatışmalar başlayınca memleketi Ukrayna’ya dönmeye karar verdi.
Bu yıl topyekun savaşın patlak vermesinden bu yana, insanların farklı bir yüzünü gördü.
“Çok fazla birlik oldu. Görmek dokunaklı. İnsanlar gerçekten bir araya geldi ve birbirlerine yardım ettiler”.
“Savaş pek çok engeli yıktı”.
Yine de Vikhrov, Ukrayna’da “gözden kaçan” pek çok sorun olduğunu söyledi.
“Zaten savaştan önce, bazı dışlanmış seslerin duyulması zordu. Şimdi neredeyse hiç dikkat çekmiyorlar.”
‘Savaş gerçeğimiz oldu’
Alya ShandraEuromaidan Press’in yazı işleri müdürü, savaşa “korkunç bir şekilde” alıştığını söylüyor.
Rusya’nın Bucha ve Izium’daki işgalinin ardından yaşanan korkunç olaylarla ilgili haber yapan Shandra, “kurtarılmış bölgelerde toplu mezarlar ve işkence odaları beklemeye alıştık” dedi.
“Artık savaş ve kayıp her yanımızda,” dedi. “Yeni korkumuza bu kadar kolay adapte olmamız şaşırtıcı”.
Dünyanın da buna uyum sağlaması ve savaşı olağan bir şey olarak görmesi rahatsız edici” dedi.
“Haber yaptığımız şeyler giderek daha az ilgi uyandırıyor çünkü savaş olağan, olağan bir şey haline geldi.”
4 Nisan 2022’de Ukrayna’nın Kiev kentine yakın Motyzhyn köyünde köy sakinlerinin ve köy muhtarı ve ailesinin toplu mezarı
Shandra, Rusya’nın Kırım yarımadasını işgal ettiği ve yasa dışı bir şekilde işgal ettiği 2014 yılından beri ülkesinde dökülen kanları haber yapıyor.
Shandra “bugün Ukrayna’daki herkesin savaşın bir parçası olduğu” konusunda ısrar etse de, o ve Euromadian’ın gazeteci ekibi her gün Rusya’nın neden olduğu “disfonksiyon” hakkında haber yapmaya çalışıyor.
“2014’ten başlayarak, gazeteci olmanın ne kadar önemli olduğunun çok iyi farkındaydık. Rus propagandasını inceliyor ve çürütüyorduk, sadece gerçeği dünyaya aktarıyorduk.
“Rusya’nın tek yaptığı ülkemizi ve tüm dünyayı bir yığın yalana boğmak.”
“Ukraynalı gazeteciler barışçıl bir ülkede yaşamayı hayal ediyor ve demokrasinin iniş ve çıkışlarını haber yapmayı hayal ediyor”.
“Bunun geleceği zamanı hayal ediyoruz.”
‘Böyle bir kayıp, böyle bir acı’
Yine de işinin temellerini yapmak bile bir meydan okumadır.
Gazeteciler, nerede olurlarsa olsunlar çalışmak için sabit internete ve güce erişime ihtiyaç duyarlar.
Ancak Shandra, işinin özellikle Rus saldırılarının neden olduğu ara sıra meydana gelen kesintiler nedeniyle zorlaştığını söyledi.
Ekim ayında kışın gelmesinden bu yana Rusya, Ukrayna’daki kritik altyapıyı hedef aldı ve zahmetli zaman dilimleri boyunca elektrik ve su kaynaklarını devre dışı bıraktı.
Shandra, “Bütün bunlara rağmen her zamanki gibi çalışmaya devam etmeye çalışıyoruz” diyor. “Ordumuzun kazanması için herkes kendi alanında çalışmaya devam ediyor.”
Bir diğer konu da şu anda gazetecilerin ön cepheye gitmelerinin yasak olması.
Shandra için bu “bilgi karartması” sinir bozucu olsa da, Ukrayna’nın askeri hedefleri gibi hassas bilgileri korumak için anlaşılabilirdi.
Diğerleri, Ukrayna’nın basın üzerindeki denetimleri sıkılaştırma kararını eleştirdi.
Tartışılan yeni yasa tasarısı, tüm medya kuruluşlarını herhangi bir medya kuruluşunu uyarma, para cezası verme ve kapatma yetkisine sahip tek bir devlet organına tabi kılabilir.
Şimdiye kadar Ukrayna, büyük ölçüde gazetecilerin uyguladığı otosansüre güvenerek, röportajları resmi olarak sansürlemedi.
“Biz yanarsak, geriye kim kalır?”
Shandra kişisel olarak parçalandı.
Ailesi savaş nedeniyle ikiye bölünmüş, kızını ve kocasını görmemektedir.
Shandra’nın tanıdığı diğer dört kadın gazeteci, çocuklarını tehlikeden kurtarmak için ülkeyi terk etti.
“Savaşın başında çocuklarla birlikte dört aylığına ülke dışındaydım” dedi. “Ama uzakta olmak çok zordu.”
“Geri dönmek istedim”.
Çatışma, dahil olan herkes için korkunçtur, ancak bir muhabir olarak şiddete ve kan dökülmesine dalma yüksektir. Birçoğu tükenir veya gergin bir şekilde gergin kalır.
Euronews’e konuşan Shandra, “Tükenme ya da yanmama gibi bir seçeneğimiz yok. “Yanırsak ve geriye kim kalır?
“İnsanların hayatlarında sahip oldukları ama bizim şu anda sahip olmadığımız pek çok seçenek var. Şu anda önemli olan tek şey savaşı kazanmak.”
“Bu her şeyi gölgede bırakıyor,” diye ekledi.
Shandra, Facebook beslemesinin artık çatışmada öldürülen tanıdığı insanların adları ve yüzleriyle dolu bir ölüm günlüğüne dönüştüğünü anlattı.
“Bu ülkede herkes hala 24 Şubat’ı yaşıyor. Bu sekiz aya yayılan dev, muazzam bir tarih haline geldi.
“Ülkede hepimizin hayatının değiştiği zamandı. Tüm hayatını, planladığın, güvendiğin her şeyin bir anda terk edildiğini hayal et.”
Yine de Shandra, savaşın kendisini Ukrayna ve halkıyla son derece gururlandırdığını söyledi.
“Artık kendi ülkeme çok daha fazla saygı duyuyorum. Birlikte harikalar yaratıyoruz, birlikte hareket ediyoruz.
Dünyanın en güçlü sözde ikinci ordusunun kıçını tekmeliyoruz” dedi.