Bunu yapalım: Bir topluluk uygulaması olarak finansal okuryazarlığı düşünelim. Paranın sadece “kişisel bir sorun” değil, aynı zamanda çevreyi etkileyen ve etkilenen bir güç olduğunu anlayan biri. Finanstan öğrenmenin teknik bir ayrıcalık değil, stratejileri, hataları, araçları vb. Paylaşarak bizi başkalarına bağlayan bir uygulamadır.
Örneğin Oaxaca'da, birkaç kırsal topluluk, ailelerin projeleri finanse etmesine, acil durumlara karşı karşıya kalmasına veya uygulamalara veya geleneksel bankalara bağlı olmadan kötü niyetli borçluluktan kaçınmasına izin veren kolektif tasarruf planları oluşturmuştur. Para, yaşayan ve yaşayanlar için inşa edilen açık kurallarla dolaşır. Orada, güven konuşma değildir: yapıdır.
Fiyatları belirlemek için birlikte öğrenmek, finansal tuzaklara düşmeden veya vergi yükümlülüklerini anlamadan mikrokreditleri kullanan girişimcilerin ağları da vardır. Bu, bir el kitabına gelmese bile, finansal eğitimdir.
Bu örnekler, dönüşümlerin para değil, paylaşılan bilgi, organizasyon ve eşlik olduğunu göstermektedir. Gerçek finansal içerme bir kredi ile başlar, ancak bu kredinin dava olup olmadığına karar vermek için bilgi ile başlar.
Ulusal Panorama zordur: Nüfusun yarısı düşük finansal bir iyilikle yaşıyor ve üçüncüsü ekonomik bir acil durumla karşılaşamadı. Birçok insan günde zar zor hayatta kaldığında tasarruflar hakkında nasıl konuşulur? Yapısal boşlukları düşünmeden planlama hakkında nasıl konuşulur?
Birçok kurumsal strateji, ayrıcalıktan başladığı için başarısız olurlar: tüm insanların internet erişimine, gelir istikrarına veya öğrenmek için boş zamana sahip olduklarını varsayarlar. Ve öyle değil. Tasarruf edemeyenler var çünkü sadece ona ulaşmıyor. Borçlar hakkında konuşmaktan kaçınanlar var çünkü onları kişisel bir başarısızlık olarak yaşıyor. Planlamayı hiç öğrenmemiş olanlar var çünkü tüm hayatı güncel yaşadı.
Farklı bir yaklaşıma ihtiyacımız var. Üç öncelikli cepheden başlayan bir:
Birincisi: Okul. Finansal eğitim, farklı ekonomik gerçeklikler için tasarlanmış içerikle çocukluktan itibaren zorunlu sistemin bir parçası olmalıdır.
İkincisi, ev. Paranın tartışılmadığı fikrini bozmalıyız. Finans hakkında konuşmak sağlık hakkında konuşmak kadar yaygın olmalıdır. Anneler, babalar ve bakıcılar örnekle öğretmek için basit ve erişilebilir araçlara sahip olmalıdır.
Üçüncüsü, topluluk. Farklı yaş ve bağlamlardan insanların ekonomik deneyimlerini, hatalarını, öğrenmelerini, korkularını paylaştığı finansal destek çevreleri gibi alanlar hayati önem taşır. “Fuckup geceleri” gibi, ama finans hakkında, ceza olmadan, yargılamadan.
Örneğin Oaxaca'da, birkaç kırsal topluluk, ailelerin projeleri finanse etmesine, acil durumlara karşı karşıya kalmasına veya uygulamalara veya geleneksel bankalara bağlı olmadan kötü niyetli borçluluktan kaçınmasına izin veren kolektif tasarruf planları oluşturmuştur. Para, yaşayan ve yaşayanlar için inşa edilen açık kurallarla dolaşır. Orada, güven konuşma değildir: yapıdır.
Fiyatları belirlemek için birlikte öğrenmek, finansal tuzaklara düşmeden veya vergi yükümlülüklerini anlamadan mikrokreditleri kullanan girişimcilerin ağları da vardır. Bu, bir el kitabına gelmese bile, finansal eğitimdir.
Bu örnekler, dönüşümlerin para değil, paylaşılan bilgi, organizasyon ve eşlik olduğunu göstermektedir. Gerçek finansal içerme bir kredi ile başlar, ancak bu kredinin dava olup olmadığına karar vermek için bilgi ile başlar.
Ulusal Panorama zordur: Nüfusun yarısı düşük finansal bir iyilikle yaşıyor ve üçüncüsü ekonomik bir acil durumla karşılaşamadı. Birçok insan günde zar zor hayatta kaldığında tasarruflar hakkında nasıl konuşulur? Yapısal boşlukları düşünmeden planlama hakkında nasıl konuşulur?
Birçok kurumsal strateji, ayrıcalıktan başladığı için başarısız olurlar: tüm insanların internet erişimine, gelir istikrarına veya öğrenmek için boş zamana sahip olduklarını varsayarlar. Ve öyle değil. Tasarruf edemeyenler var çünkü sadece ona ulaşmıyor. Borçlar hakkında konuşmaktan kaçınanlar var çünkü onları kişisel bir başarısızlık olarak yaşıyor. Planlamayı hiç öğrenmemiş olanlar var çünkü tüm hayatı güncel yaşadı.
Farklı bir yaklaşıma ihtiyacımız var. Üç öncelikli cepheden başlayan bir:
Birincisi: Okul. Finansal eğitim, farklı ekonomik gerçeklikler için tasarlanmış içerikle çocukluktan itibaren zorunlu sistemin bir parçası olmalıdır.
İkincisi, ev. Paranın tartışılmadığı fikrini bozmalıyız. Finans hakkında konuşmak sağlık hakkında konuşmak kadar yaygın olmalıdır. Anneler, babalar ve bakıcılar örnekle öğretmek için basit ve erişilebilir araçlara sahip olmalıdır.
Üçüncüsü, topluluk. Farklı yaş ve bağlamlardan insanların ekonomik deneyimlerini, hatalarını, öğrenmelerini, korkularını paylaştığı finansal destek çevreleri gibi alanlar hayati önem taşır. “Fuckup geceleri” gibi, ama finans hakkında, ceza olmadan, yargılamadan.